Χρήστος Χωμενίδης

Χαμηλής ποιότητας δραστηριότητα

Μέρες τώρα τους λοιδορούν. Τους αντιμετωπίζουν ως και με οίκτο, σαν τις μωρές παρθένες που έφαγαν πόρτα στη γιορτή. Σαν τους φτωχούς συγγενείς που εξορίστηκαν στον εξώστη κι εκεί, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, φωτογραφίζονταν χαμογελαστοί – χαμόγελα ήταν ή τραγικές γκριμάτσες ανθρώπων που έχουν υποστεί ψυχρολουσία και αγωνίζονται να περισώσουν κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας; Πείτε μου, ειλικρινά, εσείς που γελάτε σε βάρος τους.

Ο κανακάρης

Όταν, τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές, πολλοί από όσους είχαν φρίξει με το δημοψήφισμα ή με την κωλοτούμπα έμειναν άναυδοι. "Τι άλλο πρέπει να τους κάνει ο αλήτης για να τον μαυρίσουν;" Απέδωσαν το αποτέλεσμα στα αργά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων. "Ενάμισης μήνας είναι λίγος" αποφάνθηκαν "για να συνειδητοποιήσουν όσα φόρτωσε στην πλάτη τους". Ετούτη τη φορά κανείς δεν θα έχει περιθώριο να ισχυριστεί το ανάλογο.

Όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα

Η μελέτη του παρελθόντος ωφελεί πολλαπλώς. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται καν ως φάρσα - η περίφημη φράση του Μαρξ αφορά συγκεκριμένα γεγονότα, δεν αποτελεί νόμο γενικής εφαρμογής. Η Ιστορία ωστόσο έχει μοτίβα. Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν ή φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν έχουν εκλεκτικές μεταξύ τους συγγένειες. Η σημερινή καθήλωση της λεγόμενης Κεντροαριστεράς θυμίζει την κατάσταση του ίδιου χώρου κατά τη δεκαετία του 1950.

Στοιχήματα με πομπώδη ονόματα

"Η Ίρις και άλλοι δύο συμμαθητές της έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Ο Ορφέας και ο κολλητός του έχουν δυσλεξία. Το κοριτσάκι στο πίσω θρανίο υποψιαζόμαστε ότι βρίσκεται στο φάσμα. Όσο για τον τυπάκο με τα φουντωτά μαλλιά, τον Διόνυσο, εντάξει, έχει μια ήπια δυσπραξία που προξενεί κάποια κοινωνική αδεξιότητα…". Κοίταζα τα κουκλάκια της δευτέρας τάξης και δεν μπορούσα να πιστέψω όσα μου έλεγε η δασκάλα τους. "Ο καθένας δηλαδή από κάτι πάσχει;".

Μουντρούχα τέχνη

"Ξέρετε, κύριε Χωμενίδη, πώς καταξιώνεται ένα μυθιστόρημα;", με είχε ρωτήσει προ πενταετίας μια βιβλιοπώλις -διαόλου κάλτσα- σε μια γειτονιά της Αθήνας. "Όχι πάντως" της απάντησα "από τις κριτικές. Οι κριτικοί λογοτεχνίας, θεάτρου, κινηματογράφου, έχουν δυστυχώς χάσει την επιρροή τους. Ίσως ποτέ να μην διέθεταν στην Ελλάδα τη δύναμη των Νεοϋορκέζων συναδέλφων τους, που άμα έθαβαν μια παράσταση στο Μπρόντγουεϊ, κατέβαινε την επομένη".

Κάποιος να σκίσει τη γάτα

Η σκηνή πριν από λίγα καλοκαίρια σε ψησταριά, σε ημιορεινό χωριό. Παρέα μαυροπουκαμισάδων, συν γυναιξί και τέκνοις, κάθεται στο διπλανό μας τραπέζι. Ένα αγόρι, βία δέκα χρονών, περιστοιχίζεται από δύο μουστακαλήδες, πατέρα και θείο μάλλον. Μπροστά του έχουν ακουμπήσει μια γυάλινη δακτυλήθρα. Το αγόρι τη σηκώνει, τη φέρνει διστακτικά στα χείλη του. "Μην το φοβάσαι! Πιες μια γουλιά!" του κάνουν με τη χαρακτηριστική τους προφορά.

Το τέλος της εργασίας

Θα μου φαινόταν τουλάχιστον ανόητος ο εργοδότης που θα απασχολούσε κάποιον επί δεκατρείς συναπτές ώρες. Ακόμα κι αν το επέτρεπε ο νόμος. Είναι ηλίου φανερότερο ότι κανένας άνθρωπος δεν αντέχει να εργάζεται αποδοτικά από τα χαράματα ίσαμε το βράδυ – θα εξαντληθεί τελείως, πιθανότατα δε να καταλήξει λόγω κόπωσης επικίνδυνος για τον εαυτό του, ίσως και για άλλους.