Υποτίθεται ότι μετά την περιπέτεια της χρεοκοπίας αλλά και της διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - Μεγαλοοικονόμου - Παπακώστα, ως κοινωνία πήραμε ένα κάποιο μάθημα, για το πώς πρέπει και το πώς θέλουμε να είναι οι πολιτικοί μας.
Λέγω υποτίθεται, διότι παρατηρώ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις κόμματα που ομνύουν στην ακεραιότητα και στην τιμιότητά τους (αν και είναι λίγο cringy να αυτοθαυμάζεσαι δημοσίως για την "τιμιότητά σου"), να ανεβοκατεβαίνουν τα ποσοστά τους ανάλογα με το πόσο οι αρχηγοί τους φωνάζουν, και πόσο τραμπουκίζουν τους άλλους πολιτικούς, δημοσιογράφους και απλούς πολίτες.
Γιατί όταν είσαι πολιτικός και μάλιστα αρχηγός κόμματος, και από αυτούς που τονίζουν το πόσο ο κανονισμός της Βουλής πρέπει να εφαρμόζεται, τότε είναι τουλάχιστον αγενές να μην αφήνεις κανέναν άλλο να μιλήσει χωρίς να τον διακόπτεις.
Όταν είσαι πολιτικός, και αρχηγός κόμματος μάλιστα, και φωνάζεις, κραυγάζεις, ουρλιάζεις για το πόσο λατρεύεις τη δημοκρατία, αλλά μόλις κάποιος τολμήσει να αρθρώσει μία ερώτηση η οποία εμπεριέχει ρίσκο αποκάλυψης της υποκρισίας σου, βγάζεις από το τσεπάκι το κόλπο του σεξισμού, τότε αναιρείς αυτομάτως όσα υποτίθεται ότι υπεραμύνεσαι περί δημοκρατίας.
Κρίμας. Είναι κρίμα να τα κάνεις όλα αυτά, γιατί ενώ έχεις τόσες ευκαιρίες να κάνεις πραγματική αντιπολίτευση και συχνά δείχνεις ικανότητες στην αποκάλυψη σκανδάλων, ταυτόχρονα απομακρύνεις από πιθανό υποστηρικτή σου οποιονδήποτε μη φανατικό.
Γιατί, τί να το κάνω που έκανες τον "φραπέ" "με τα κρεμμυδάκια", όταν ταυτόχρονα αναφέρεσαι στην ποιότητα του καλτσόν, της κάλτσας ή του κολάν, γυναικών συναδέλφων σου…
Γιατί, όπως η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια, αλλά πρέπει να φαίνεται κιόλας, έτσι και οι πολιτικοί δεν φτάνει να δηλώνουν ότι είναι ανεκτικοί στην αντίθετη άποψη, αλλά πρέπει να είναι κιόλας στ’αλήθεια. Εκτός κι αν, όπως η γυναίκα του Καίσαρα δεν ήταν τίμια, έτσι και αυτοί δεν ανέχονται πραγματικά την αντίθετη άποψη.
Να το ξέρουμε, όμως, ότι παίζουμε σε ένα παιχνίδι όπου κάποιοι, εάν κερδίσουν, θα αλλάξουν τους κανόνες ώστε να μην κερδίσει ποτέ ξανά κανένας άλλος. Μην παραμυθιαζόμαστε.
Ο βρετανός συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον είχε πει ότι "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός αχρείου" (Patriotism is the last refuge of a scoundrel).
Κατ’ αναλογία, θα μπορούσα να πω ότι η συνεχής επίκληση στην δημοκρατία είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός επίδοξου δικτάτορα;
Ένας σύγχρονος πολιτικός οφείλει να συνδυάζει ακλόνητες αρχές με ευγένεια και αυτοσυγκράτηση, ακόμα και στις πιο έντονες αντιπαραθέσεις. Να υπερασπίζεται τις θέσεις του με πάθος, αλλά χωρίς προσωπικές επιθέσεις ή σεξιστικά σχόλια, επιτρέποντας στον αντίπαλό του να εκφραστεί πλήρως.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ, παρόλο που ήταν ακλόνητη στις πεποιθήσεις της, διατηρούσε πολιτισμένο τόνο στις συζητήσεις, αγαπώντας το debate χωρίς να το μετατρέπει σε καβγά.
Ο Φρανσουά Μιτεράν, με φόντο τις ιστορικές αντιθέσεις Γαλλίας - Γερμανίας, έδειξε εξαιρετική ευγένεια και διάθεση πραγματικής συμφιλίωσης, όπως στην χειραψία με τον Κολ στο Verdun.
Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, γνωστός για το χιούμορ του, ακόμα και μετά την απόπειρα δολοφονίας του, δεν ανέπτυξε κανένα εκδικητικό σύνδρομο και ποτέ δεν τραμπούκισε πολιτικό του αντίπαλο. Παρότι είχε δεχθεί πληθώρα προσωπικών επιθέσεων, λόγω του πρότερου επαγγέλματός του ως ηθοποιός.
Αυτοί οι ηγέτες απέδειξαν εμπράκτως ότι η ευγένεια ενισχύει την ηγεσία, χτίζει εμπιστοσύνη και επιτυγχάνει εκλογική επέκταση χωρίς να απομακρύνει τους ψηφοφόρους τους.
Σήμερα, χρειαζόμαστε τέτοια παραδείγματα πολιτικής ευγένειας για να έχουμε μια υγιή δημοκρατία.
Ίσως, όμως, τελικά να μην έχουμε πάρει το μάθημά μας όπως έπρεπε. Ίσως μετά το σκίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, να χρειάζεται να υποστούμε και την μουσολινική διακυβέρνηση, διανθισμένη με λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία συντάγματος, περιστοιχισμένα όμως από γλαστράκια του Jumbo και "καρβούλες"…
Το άρθρο έχει 20 σχόλια
Γράψτε το σχόλιο σας